დიდი თავმოუბმელი ვინმე კი ვარ, სიმართლე თუ გნებავთ. რა უნდა, ადექი და წადი რა, დარეკე, გაიგე საიდან გადიან ავტობუსები, ჩალაგდი და ერთ 5 საათში იქ ხარ - ნიკორწმინდაში. წელს წავალ, აი ცოტა დათბეს და წავალ. მომენატრა. რამდენი ხანია არ ვყოფილვარ?... 1986-ს შემდეგ, ანუ 24 წელია. ბატონის ტყე, შაორი, საყინულე, უდაბნო, ოთხკუთხედი (რომბის ფორმის) პატარა ნაძვნარი ფერდობზე და მტრედის წყარო. პირველად როდის ჩამიყვანეს იქ არ მახსოვს, მაგრამ შემორჩენილი ფოტოების მიხედვით სადღაც 4-5 წლის უნდა ვყოფილიყავი და ეს მტრედის წყარო რაღაცნაირად ჩამრჩა გონებაში. უკვე რომ მივუახლოვდებოდით ხოლმე ნიკორწმინდას და ვინმე იტყოდა წყალი მწყურიაო, მამაჩემი პასუხობდა, ცოტაც მოითმინე, მტრედის წყარომდე მივიდეთ, ნამდვილი წყალი ის არისო. რა მოხდა ჩემ გონებაში არ ვიცი, მაგრამ ამ ქვეყანაზე ეს სახელი ყველაზე ძალიან მიყვარს. ყველაზე ლამაზი, ყველაზე რომანტიული და ყველაზე სუფთაა ჩემთვის. ბრჭყალებში ჩასმაც კი ვერ გავბედე. მტრედის წყარო ცოცხალი არსებაა.
წელს აუცილებლად წავალ. ძალიან ბევრი ადამიანი აღარ დამხვდება იქ, მაგრამ მტრედის წყარო ხომ იქ არის, ის ხომ უკვდავია... უკვდავი კი არა, უკვდავების წყაროა. სერიოზულად ასე მჯერა. მჯერა, რომ დავლევ მეც უკვდავი გავხდები.
No comments:
Post a Comment