...ფირფიტა მსუბუქად ტრიალებდა, ზუსტად ოცდაცამეტნახევარ ბრუნს აკეთებდა წუთში, არც ერთით მეტს და არც ერთით ნაკლებს და ამ ტრიალთან ერთად 'ოსკარის ბლუზი' ჟღერდა. რა თქმა უნდა ფორტეპიანოსთან თავად ოსკარი იჯდა, ზუსტად ის ოსკარ პიტერსონი, რომელშიც ერთდროულად არის რაღაც ვეფხვისებური და ხავერდოვანი...
ხულიო კორტასარი
'კლასობანა'
გუშინ მარიმ ოსკარ პიტერსონი ახსენა და ისევ გამახსენდა ის პირველი დღე, ან ერთ-ერთი პირველი, როცა ტელევიზორში ვნახე. ორი როიალი იყო ერთმანეთთან მიდგმული ისე, რომ პიანისტები ერთმანეთს უყურებდნენ. ერთი ოსკარი იყო და მეორე ბეისი... კაუნტ ბეისი. ალბათ 14 წლის ვიყავი და რაღაცამ მომაჯადოვა, არ ვიცი პიტერსონის თითების უსწრაფესმა მოძრაობამ თუ კიდევ რაღაცა სხვამ, მაგრამ მომაჯადოვა. არა, მხოლოდ თითების სწრაფი მოძრაობა აქ არაფერ შუაშია. მიდი და გააკეთე, ადვილია - ჩაივლი კლავიატურაზე და 2 წამში 20 ნოტს აიღებ, მაგრამ რა? არაფერი. მთავარია რა ნოტებს იღებ და არა რამდენს. ასე არ არის?
პიტერსონი ჯაზის სიმბოლო იყო. ბევრი მეტყვის, რომ მასზე უკეთესი პიანისტებიც არსებობდნენ და ამ საკითხზე დავა, რა თქმა უნდა, შეიძლება, მაგრამ მე ახლა სულ სხვა რაღაცას ვგულისხმობ. პიტერსონმა ფართო მასებში შეაღწია და სიტყვა 'ჯაზის' ხსენებაზე ადამიანების დიდ ნაწილს თავში სწორედ მისი გვარი მოუვა, ისევე როგორც ელა ფიცჯერალდის ან ლუი არმსტრონგის.
და ისევ ის მახსენდება, პიტერსონი და ბეისი... რაღაცას უკრავდნენ ენერგიულს, მაგრამ ამავე დროს ეს ყველაფერი საოცრად რბილად და ლამაზად ჟღერდა. კორტასარმა თქვა ყველაზე კარგად: 'ვეფხვისებური და ხავერდოვანი ერთდროულად'.
ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ოსკარ პიტერსონი სამყაროსთან ერთად დაიწყო და დარწმუნებული ვარ, რომ ის მხოლოდ სამყაროსთან ერთად დასრულდება.
No comments:
Post a Comment