2004 წლის ზაფხულში ბაკურიანში ვიყავი რაღაც საერთაშორისო კონფერენციაზე. ვთარჯიმნობდი. კარგი ხალხი იყო შეკრებილი სომხეთიდან, აზერბაიჯანიდან, ჰოლანდიიდან, ესპანეთიდან, ხორვატიიდან, საბერძნეთიდან, საფრანგეთიდან... ერთ მშვენიერ დღეს გადავწყვიტეთ ამ უცხოელებისთვის ბორჯომის პარკი გვეჩვენებინა. თითქმის მთელი დღე ვისეირნეთ იქ, რადგან უცხოელებს ისე მოეწონათ ბუნება, რომ იქედან წამოსვლა არ უნდოდათ. განსაკუთრებულ აღფრთოვანებას და ამავე დროს გაკვირვებას ჰოლანდიელი გოგონა გამოხატავდა. აღფრთოვანებას ბუნების სილამაზის გამო და გაკვირვებას იმის გამო, რომ ამდენი ნაგავი ეყარა. დადიოდა ეს გოგონა ასე გიჟივით და სხვის დაყრილ ბოთლებს აგროვებდა, გასასვლელთან ნაგვის ყუთი იქნება და იქ ჩავყრიო. თან სულ იმეორებდა, ასე როგორ შეიძლება, ეს ხომ ულამაზესი ადგილიაო. რა თქმა უნდა, ჩვენც დავეხმარეთ და ნაგვის ყუთამდე სანამ მივედით 50-მდე ბოთლი დაგვიგროვდა.
არ მინდა რაღაც ტრაფარეტული ტექსტი გამომივიდეს, მაგრამ ეს ხომ არ არის ცალკეული შემთხვევა? აჭარის სანაპიროებზე ხომ თითქმის ყველას დაგისვენიათ? საქართველოს სხვა ქალაქებშიც ხომ ყველას გაგივლიათ? რას გავს ჩვენი ქვეყანა, ხომ გინახავთ ყველას? მაინც და მაინც გზის აშენება უნდა დაიწყონ, რომ გამოვიდეთ და ყვირილი მოვრთოთ 'გადავარჩინოთ ქობულეთი!', 'გადავარჩინოთ ვაკის პარკი!', 'გადავარჩინოთ ბორჯომის ხეობა!'?
კიდევ ერთი მახსოვს, თბილისში მაკდონალდსის აშენება რომ დაიწყეს და ხალხი რომ ყვიროდა, ეს როგორ შეიძლება, დიდი შოთას ძეგლი წაგვიბილწესო. ამ დროს კი დიდი აკაკის ძეგლის გარშემო ანტისანიტარიის ზეიმი იყო. დღესაც არის, სხვათა შორის.
ჰოდა მოდით დღეს მხოლოდ მზიურზე კი არა, აჭარის პლიაჟებზეც ვიყვიროთ, თბილისის ბაღებზე ვიყვიროთ, გადავარჩინოთ ჩვენი ქვეყანა, ხალხო! ნაგავში ვიხრჩობით!
P.S. თუ მოულოდნელად მენტორული ტონი გამომივიდა ბოდიშს გიხდით.
No comments:
Post a Comment