Pages

Wednesday, September 29, 2010

ერთი ჩემი ნაცნობია, რომელსაც ასევე მთელი საქართველო იცნობს, იმიტომ რომ ტელევიზორშია ხშირად და თან იუმორისტულ შოუში, ჰოდა გუშინ ვიღაც უცნობი (უფრო სწორად სულ ორჯერ ნანახი) ტიპისგან მესიჯი მიიღო. ტიპი გულწრფელად თხოვდა ვინმე ისეთი ქალის ნომერი გამიჩითე, მარტო რო ცხოვრობდეს და უარს არაფერზე ამბობდესო, შენ გეცოდინებაო, ეგ არ გეშლებაო.

სხვათა შორის, ეს ყველაფერი არც ისე სასაცილოა, იმიტომ რომ ხშირად ჩემთვისაც მოუმართავთ მსგავსი თხოვნით ნაცნობ-უბნელებს: "აუ, რამაზ, ტელევიზიაში მუშაობ და ქალებში მარტო რო დადიხარ, ჩვენც წაგვიყვანე რა".

ყველაზე მაგარი რაღაცა ერთმა მეზობელმა მითხრა.

- აუ, რამაზ, ტელევიზიაში ან რადიოში დამაწყებინე მუშაობა რა
- და რა გინდა, რომ გააკეთო?
- აუ, რა მნიშვნელობა აქვს მაგას, რამეს გავაკეთებ, პროსტა მანდ ისეთი გოგოები მუშაობენ რა... აი როგორ გითხრა... უკომპლექსო რა... ხო აზრზე ხარ რას გეუბნები?

მოკლედ ვერ ვართ საკუთარ მატორზე...


აქვე მეორე ამბავსაც გეტყვით.

ამ რამდენიმე დღის წინ, გვიან ღამით, ლეონიძის (ყოფილი კიროვის) ქუჩაზე რო 'პოპულია' იქ შევედი და ასეთი სცენა დამხვდა: სალაროსთან იდგა სამი ახალგაზრდა უცხოელი მამაკაცი (სავარაუდოდ ბალტიისპირელები იყვნენ), გარშემო მაღაზიის მთელი პერსონალი ეხვია (ძირითადად გოგოები) და რაღაც სისულელეებს ეკითხებოდნენ, მერე ერთმანეთს ქართულად გადაულაპარაკებდნენ კიდევ უარეს სისულელეს და კვდებოდნენ სიცილით. უცხოელები დაბნეული სახეებით უყურებდნენ ერთმანეთს. ნერვები მომეშალა და მინდოდა შენიშვნა მიმეცა, მაგრამ გადავიფიქრე. მაინც ვერ გაიგებდნენ რა მინდოდა და რას ვერჩოდი...

Wednesday, September 15, 2010

ბობ დილანი - ქრონიკები, ნაწილი 1


როგორც შეგპირდით ვაქვეყნებ ერთ ფრაგმენტს ბობ დილანის ავტობიოგრაფიიდან. თავად წიგნი საკმაოდ საინტერესოდ არის შედგენილი: სულ 5 თავია, პირველი და მეორე მოიცავს იმ პერიოდს, როდესაც ახალგაზრდა რობერტ ალენ ციმერმანი (დილანის ნამდვილი სახელი და გვარია, თუ ვინმემ არ იცის) მშობლიური მინესოტიდან ნიუ იორკში ჩადის სამსახურის საძებნელად და თავის პირველ კონტრაქტს აფორმებს. მესამე თავს გადავყავართ 60-იანი წლების ბოლოსკენ, როდესაც ის უკვე ლეგენდარული მუსიკოსია, თავის მორიგ ალბომზე მუშაობს და თანამშრომლობს ცნობილ ბიტნიკ პოეტთან არჩიბალდ მაკლიშთან. მეოთხე თავი ეხება 80-იანი წლების მეორე ნახევარს და ალბომს 'Oh Mercy', ხოლო მეხუთე თავში დილანი ისევ 60-იანი წლების დასაწყისში გვაბრუნებს.

ფრაგმენტი, რომელიც თქვენთვის შევარჩიე, მეოთხე თავიდან არის აღებული. ბევრს აღარ ვილაპარაკებ, წაიკითხეთ და თავად შეაფასეთ.



...რამდენიმე ხნით ადრე ტომ პეტისთან და 'ჰარტბრეიკერსთან' ერთად თვრამეტთვიან ტურნეში ვიყავი. იმ დროისთვის ეს ჩემი ბოლო კონცერტები იყო. შთაგონების ვერანაირ წყაროს ვერ ვპოულობდი. ყველაფერი, რითაც დავიწყე, დაკარგული და გამქრალი იყო. ტომი თავისი კარიერის მწვერვალზე იდგა, მე კი ჩემი კარიერის ფსკერზე. ჩიხში ვიყავი შესული. ყველაფერი დამსხვრეული იყო. ჩემი საკუთარი სიმღერები ჩემთვის უცხო გახდა, მათთან შეხების უნარი დავკარგე და მათ ზედაპირს ვეღარ ვლახავდი. ალბათ უბრალოდ ჩემი დრო აღარ იდგა. გულში რაღაცნაირი სიცარიელე სუფევდა და ერთი სული მქონდა როდის მოვრჩებოდი ამ ყველაფერს და ჩემს კარავს ავშლიდი. ხელფასის ერთი დიდი დღეც პეტისთან ერთად და ჩემთვის ყველაფერი უნდა დამთავრებულიყო. როგორც იტყვიან, თამაში დასრულდა. თუ ფრთიხლად არ ვიქნებოდი, შესაძლოა საბოლოოდ საგიჟეთში ამომეყო თავი. სარკე შემოტრიალდა და მომავალი დავინახე - ბებერი მსახიობი, რომელიც თავისი წარსული დიდი დღეების მოწმე თეატრის წინ ნაგვის ურნაში იქექება.

ბევრი კარგი სიმღერა მქონდა დაწრილი და გამოცემული, მაგრამ მათ უმრავლესობას აღარ ვუკრავდი. მგონი სადღაც ოცამდე მათგანი მქონდა პროგრამაში, დანარჩენები კი ხედმეტად ბნელად და გაუგებრად მეჩვენებოდა - რაღაც განსაკუთრებულს, რადიკალურად კრეატიულს მათ ვეღარაფერს დავუმატებდი. ეს ყველაფერი აყროლებული ხორცით სავსე ჩანთის ტარებას ჰგავდა. ვერაფრით ვხვდებოდი საიდან გაჩნდა ეს სიმღერები. სინათლე ჩაქვრა, ასანთი ბოლომდე დაიწვა. ყველაფერს ვაკეთებდი. მთელი ძალით და მონდომებით ვცდილობდი, მაგრამ ძრავა აღარ იქოქებოდა.

ბენმონტ ტენჩი, ტომ პეტის ჯგუფის წევრი, სულ მთხოვდა, თითქმის მემუდარებოდა, რომ კონცერტის პროგრამაში სხვა სიმღერებიც შემეტანა. 'თავისუფლების ზარები' - შეგვიძლია ეს ვცადოთ? ან იქნებ 'ჩემი ბოლო გვერდები' გამოდგეს? ან 'ინციდენტი ესპანურ ჰარლემში'? პასუხად ყოველთვის რაღაც სისულელეებს ვიმიზეზებდი. სიმართლე გითხრათ არც კი ვიცი ვის და რატომ ვემართლებოდი, მე ხომ საკუთარ თავს მივუხურე კარი. საქმე იმაში იყო, რომ აქამდე ჩემს ინტუიციას და ინსტინქტს თვალდახუჭული ვენდობოდი, ახლა კი ეს ქალბატონები სვავებად იქცნენ და მძიძგნიდნენ. სპონტანურობაც კი უცხო გახდა ჩემთვის. თივის ზვინები დაბმული არ მქონდა, ამიტომ ქარის შიში გამიჩნდა.

პეტისთან ერთად მიმდინარე ტურნე ნაწილებად დაიყო და პაუზის დროს, ერთ-ერთმა ორგანიზატორმა, ელიოტ რობერტსმა 'გრეითვულ დედთან' ერთად რამდენიმე კონცერტი დამიგეგმა. რეპეტიციები უნდა გამევლო, ამიტომ ჯგუფთან შესახვედრად სან რაფაელში გავემგზავრე. მეგონა ეს ერთი გადაფურთხებასავით მარტივი იქნებოდა. დაახლოებით ერთსაათიანი რეპეტიციის შემდეგ კი მივხვდი, რომ 'გრეითვულ დედს' სურდა უფრო მეტი სიმღერა დაგვეკრა, ვიდრე ამას ტომ პეტისთან ერთად ვაკეთებდი. მათ სურდათ ყველა სიმღერა გაგვერჩია - სიმღერები, რომლებიც მათ მოსწონდათ, თან ისეთები, რომლებიც იშვიათად თუ ვინმეს გაუგონია. თავი უხერხულ მდგომარეობაში ვიგრძენი. მუხრუჭების ჭრიალი მესმოდა. თავიდანვე რომ მცოდნოდა ეს ყველაფერი, კონცერტებში მონაწილეობას არ დავთანხმდებოდი. ვერც ერთ მათ მიერ შემოთავაზებულ სიმღერას ვერ ვგრძნობდი და არც კი ვიცოდი როგორ უნდა მემღერა ისინი. ბევრი მათგანი მხოლოდ ერთხელ შესასრულებლად დაიწერა. ისეც ხდებოდა, რომ სიმღერებს სახელების მიხედვით ვერ ვცნობდი და ერთი მეორეში მერეოდა. ტექსტების ფრაგმენტების ნახვა მჭირდებოდა რომ მივმხვდარიყავი რომელ სიმღერებზე იყო საუბარი, მაგრამ რომ ვნახავდი, ვერ ვხვდებოდი როგორ უნდა გადმომეცა ეს ყველაფერი ემოციურად. განსაკუთრებით ეს ძველ სიმღერებს ეხებოდა.

სრულ იდიოტად ვგრძნობდი თავს. სურვილი გამიჩნდა იქაურობას სასწრაფოდ გავცლოდი. ყველაფერი უაზრობად მეჩვენებოდა. სადმე, საგიჟეთისმაგვარ ადგილას მინდოდა წავსულიყავი და ამ ყვეკლაფერზე მეფიქრა. ვთქვი რომ სასტუმროში რაღაც დამრჩა და ქუჩაში გამოვედი. წვიმა ცრიდა. თავი დავხარე და ფეხით გავუყევი გზას. უკან მიბრუნებას აღარ ვაპირებდი. თუ ტყუილის თქმა გჭირდება, სწრაფად და მაქსიმალურად კარგად უნდა გააკეთო ეს. ქუჩას ზემოთ ავუყევი - ოთხი, ხუთი, შესაძლოა ექვსი კვარტალი გავიარე და უცბად საიდანღაც ჯაზის ჰანგები შემომესმა. პატარა ბართან მივედი, შევიხედე და დავინახე მუსიკოსები, რომლებიც ოთახის მეორე ბოლოში ისხდნენ და უკრავდნენ. წვიმდა. ბარში სულ რამდენიმე ადამიანი იჯდა. ერთ-ერთი მათგანი რაღაცაზე იცინოდა. ეს ადგილი უსასრულობაში მიმავალი მატარებლის ბოლო გაჩერებას ჰგავდა. ჰაერი სიგარეტის კვამლით იყო გაჟღენთილი. რაღაც უხილავმა ძალამ მიბიძგა და შიგნით შევედი. გრძელი, ვიწრო ოთახი გავიარე და ბოლოში გავედი, სადაც, ცოტათი ამაღლებულ სცენაზე, აგურის კედელთან, ჯაზმენები უკრავდნენ. იქვე ახლოს, ბართან დავდექი, ჯინ-ტონიკი შევუკვეთე და მომღერალს შევხედე. ხანში შესულ მამაკაცს ანგორის პიჯაკი ეცვა, თავზე პატარა კეპი ეხურა და ნათელ ფერებში გადაწყვეტილი ჰალსტუხი ეკეთა. დრამერს ქაუბოის ქუდი ეხურა, ბასისტს და პიანისტს კი რაღაცნაირად სუფთად და ფაქიზად ეცვათ. ჯაზურ ბალადებს უკრავდნენ - 'დრო ჩემს ხელთაა', 'სევდიანი კვირადღე' - მსგავს რაღაცეებს. მომღერალი ბილი ექსტაინს მაგონებდა. სიმძლავრე მასში არ იგრძნობოდა, მაგრამ ეს არც სჭირდებოდა. მშვიდი იყო, მაგრამ მის სიმღერაში რაღაცნაირი ბუნებრივი სიძლიერე ჩანდა. მოულოდნელად, ყოველგვარი გაფრთხილების გარეშე ამ ადამიანმა ჩემი სულის ფანჯარა გახსნა. თითქოს მეუბნებოდა: 'აი ასე უნდა გააკეთო'. ყველაფერს საოცრად სწრაფად მივხვდი. ვგრძნობდი როგორ მუშაობდა ეს ადამიანი ამ სიძლიერის მოსაპოვებლად - რას აკეთებდა, რომ ამისთვის მიეღწია. ვიცოდი საიდანაც მისდიოდა ეს ძალა და საბოლოო ჯამში სწორედ მისი ხმა იყო ის, რამაც საკუთარი თავი დამიბრუნა. გამახსენდა, რომ ოდესღაც მეც ვაკეთებდი ასე. ეს დიდი ხნის წინ იყო და ავტომატურად ხდებოდა. არავის არასოდეს უსწავლებია. ეს ტექნიკა საოცრად ელემენტარული, საოცრად მარტივი იყო, მაგრამ მე სრულიად აღარ მახსოვდა. თითქოს დამავიწყდა საკუთარ შარვალზე ღილები როგორ უნდა შემეკრა. ნეტა კვლავ თუ შევძლებდი ამის გაკეთებას. უნდა მეცადა. შანსი მჭირდებოდა. ოდნავ მაინც რომ ჩავწვდომოდი ამ ტექნიკას, მთელ მარათონს ერთი ამოსუნთქვით გავივლიდი.

'გრეითვულ დედის' რეპეტიციაზე ისე დავბრუნდი, თითქოს არაფერი მომხდარიყო. მომენტალურად საქმეზე გადავედი. ერთი სული მქონდა როდის დავიწყებდით. მათ მიერ შემოთავაზებული ერთ-ერთი ჩემი სიმღერა ავარჩიე. ძალიან მაინტერესებდა შევძლებდი თუ არა მემღერა იმ მეთოდით, რომლითან ის მოხუცი მომღერალი მღეროდა. წინათგრძნობა მქონდა, რომ რაღაც უნდა მომხდარიყო. თავიდან რთულად წავიდა - აგურის კედლის ბურღვასავით. მხოლოდ მტვერს ვყლაპავდი, მაგრამ შემდეგ საოცრება მოხდა და შიგნით რაღაც გამეხსნა. თავიდან მხოლოდ ხველებანარევი ღრუტუნი ისმოდა. ის სხეულიდან ამომდიოდა, მაგრამ ტვინში არ გადიოდა. ადრე ეს არასოდეს მომსვლია, ის იწვოდა, მაგრამ მე ფხიზლად ვიყავი. სტრუქტურა ჯერ სრულყოფილად ჩამოყალიბებული არ მქონდა, კიდევ ბევრი მუშაობა მჭირდებოდა, მაგრამ იდეას ჩავწვდი. სრული კონცენტრირება უნდა მომეხდინა, რადგან ამ ტექნიკის ერთდროულად რამდენიმე ფინტი უნდა გამომეყენებინა. მიუხედავად ამისა, ვიცოდი, რომ ნებისმიერ სიმღერას შევასრულებდი და არც ერთი მათგანი სიტყვების ტყვეობაში აღარ იქნებოდა. გონება გამეხსნა. საბოლოოდ, 'გრეითვულ დედის' ყველა კონცერტში მივიღე მონაწილეობა და ერთი წუთითაც არ შემპარვია ეჭვი ჩემს თავში. შესაძლოა სასმელში რაღაც გამირიეს, არ ვიცი, მაგრამ მათ მიერ შემოთავაზებულ ნებისმიერ სიმღერას სიამოვნებით ვასრულებდი. იმ ბებერი ჯაზ მომღერლის მადლიერი უნდა ვიყო...


ერთი პატარა პოსტ სკრიპტუმი ჩემგან.

ბობ დილანისა და 'გრეითვულ დედის' (Grateful Dead) ერთობლივი კონცერტი ალბომის სახით გამოვიდა, თუ არ ვცდები 1989 წელს. მისი სახელწოდებაა 'Dylan and The Dead'. თუ დაგაინტერესათ შეგიძლიათ მოისმინოთ აი აგერ - http://gol.ge/index.php?cat=music&order=1.1&details=1283&album=11504

Monday, September 6, 2010

პარიზი

ვიღაცამ მითხრა ამას წინათ, როცა პარიზში მივდიოდი, ეგ ისეთი ქალაქია, ან გადაირევი ისე მოგეწონება, ან პირიქით - საშინლად არ მოგეწონებაო. შუალედი არ არსებობსო. ვინმემ გამაცანით ის ხალხი, ვისაც ეს ქალაქი საშინლად არ მოეწონა, გეხვეწებით. უნდა დაველაპარაკო.