სიბრძნე

ეს ისტორია მამაჩემმა მიამბო კაი ხნის წინ.

მოსკოვში მიდიოდა. თვითმფრინავში მის გვერდით ერთი უბრალო კახელი მამაკაცი იჯდა (სახელი აღარ ახსოვს, ვთქვათ - გოგი). რომ აფრინდნენ, გოგი ილუმინატორს მიაშტერდა, ეტყობა პირველად იჯდა თვითმფრინავში, რამდენიმე წამში კი ჩაილაპარაკა:

’ვააახ, კაცოუ. აბა უყურე რა ლამაზია ეს ჩვენი დედამიწა, მაშ ახლა ამაი ბომბი უნდა ესროლო?’ - პატარა პაუზა და ერთხელაც ამოიოხრა: ’ეეეჰ, რამდენი ცეტია ამ ქვეყანაზე’

მიყვარხარ

გუშინ საღამოს ისევ გამახსენდა დავით ყიფიანი. რატომ გამახსენა არ მახსოვს, ბარში ვიყავი მეგობრებთან ერთად, ცოტა დავლიე და უცბად გამახსენდა. ისევ თვალწინ დამიდგა ის ორი მომენტი ჩემ ცხოვრებაში, როდესაც ცოცხლად ვნახე ქუჩაში. პირველად დაახლოებით 13 წლის ვიყავი, ანუ 1982 წელი იყო. პუშკინის ქუჩაზე ერთ-ერთ მაღაზიასთან იდგა, გამვლელები კი ხელს ართმევდნენ და ეხვეოდნენ. გავშეშდი. პატარა ვიყავი და ვერ გავბედე მივსულიყავი და მეთქვა როგორ მიყვარდა. მერე მთელი ღამე არ მეძინა...

მეორედ უკვე დიდი ვიყავი, ჩემი ცოლი მივიყვანე ზანდუკელის ქუჩაზე ვიღაცასთან და მანქანაში ველოდებოდი. გვერდით მანქანა გაჩერდა და წამსვე ვიცანი საჭესთან მჯდომი დათო (ყიფოს არასოდეს ვეძახდი, საერთოდ ეს ზედმეტსახელი თუ ჰქონდა არ ვიცოდი, გვიან გავიგე). ჩემი ცოლი გამოვიდა, მანქანა დავძარი და კიდევ ერთხელ გავხედე, იმანაც გამომხედა და მზერები ერთმანეთს შეხვდა. თავი დავუქნიე, გავუღიმე და მივესალმე. მანაც იგივე გააკეთა.... და ისევ ვერ გავბედე, ისევ რაღაცა ჯანდაბამ შემაკავა... ძალიან მინდოდა მეთქვა რომ მიყვარდა, რომ მისი სახელი გულზე მეწერა. ვერ ვუთხარი...

არადა რა ადვილი იყო...