ზუსტად არ მახსოვს როდის გადამხდა ეს ამბავი თავს. მგონი 1994 წლის ადრეული გაზაფხული უნდა ყოფილიყო, ან 1993 წლის გვიანი შემოდგომა. მახსოვს მხოლოდ, რომ აფხაზეთის ომიც დამთავრებული იყო უკვე და სამოქალაქო ომიც. ინგლისში უკვე ნამყოფი ვიყავი და რადიოში მუშაობა ჯერ დაწყებული არ მქონდა. ჰო, მოკლედ ეგ პერიოდი იყო. დაახლოებით.
საშინელი დრო იყო. ხალხში ნიჰილიზმი სუფევდა, საღამოს და მით უმეტეს ღამე ქუჩაში გამოსვლა საშიში იყო. რომ დაბნელდებოდა, ქუჩები ცარიელდებოდა, ტრანსპორტი არ დადიოდა. ტრანსორტი კი არა, კინკილა მანქანასაც იშვიათად დაინახავდი.
ჰოდა, ერთ დღეს გადავწყვიტე ბებიაჩემთან შემევლო. ჭავჭავაძეზე, ადრე რომ სავაჭრო პალატა იყო და ახლა რომ TBC ბანკია, იმ სახლში ცხოვრობდა. გვიანობამდე შევრჩი და დარჩენას ვაპირებდი, მაგრამ მერე რატომღაც გადავწყვიტე სახლში წავსულიყავი. დაახლოებით 10 საათი იყო ქუჩაში რომ გამოვედი.
ჭავჭავაძიდან ბახტრიონზე მოხვედრის მხოლოდ ორი გზა არსებობდა და ორივე - ფეხით. ერთი - მზიურით დოლიძეზე და იქიდან ზემოთ, ანუ მოკლე და სახიფათო და მეორე - ვარაზისხევი - კოსტავა - პეკინი - ბახტრიონი, ანუ გრძელი და შედარებით უსაფრთხო. 'გრძელი გზა გაიარე და შინ მშვიდობით მიდი'-ს პრინციპი ავირჩიე და ვარაზისხევისკენ წავედი.
10 ნაბიჯიც არ მქონდა გავლილი, რომ გზაზე ჩემსკენ მოძრავი მანქანა დავინახე. რომ ჩამიარა, დაამუხრუჭა და უკანა სვლით ისევ ჩემსკენ წამოვიდა. გამახსენდა, რომ ზუსტად ასეთი 'ნოლ-შესტი' ბიძაჩემს ყავდა და გამიხარდა. ვიფიქრე ეგ არის, სახლში წამიყვანს მეთქი, მაგრამ შევცდი. მანქანა ჩემ წინ რომ გაჩერდა, კარი გაიღო და იქიდან ახალგარდა ბიჭმა დამიძახა (ახალგაზრდა რა, ჩემზე უფროსი იქნებოდა ერთი 4-5 წლით. მე მაშინ 24-ს ვიყავი).
- გამარჯობა, ძამიკო, ერთი წამით თუ შეიძლება.
- დიახ
- მანქანაში დაჯექი რა ცოტა ხნით
- აქედანაც მშვენივრად მესმის, რა გნებავთ?
- დაჯე, კაცო, ნუ გეშინია
ამ სიტყვებმა ჩემ სიამაყეზე იმოქმედა, რისი უნდა მეშინოდეს მეთქი ირონიულად ვუპასუხე და დავჯექი (კარი მაინც ღია დავტოვე და მარჯვენა ფეხი - გადაყოფილი). ახალგაზრდა ბიჭმა (სახელი ახლა ნამდვილად აღარ მახსოვს) უკანა სკამზე მიმითითა, სადაც ვარდების დიდი თაიგული იდო და მითხრა, ფალიაშვილზე ერთი გოგო ცხოვრობს, ძალიან მიყვარს და მინდა ეს ყვავილები ავუტანო, მაგრამ ვერ ვბედავ და იქნებ შენ მიუტანო ჩემი სახელითო.
ნუ, ძალიან მომხიბლა ამ პერსპექტივამ მეთქი რომ გითხრათ, დამიჯერებთ? არა, ხომ? მართალია. ცოტა ჩამეცინა და ვუთხარი, მაგის თავი ეხლა ნამდვილად არა მაქვს სახლში მეჩქარება მეთქი. მანქანით მიგიყვან სახლამდეო, ოღონდ ეს საქმე გამიკეთეო, ამ შუაღამეზე შენნაირი კარგი ადამიანი სად ვიპოვოო... მოკლედ ჩართო და გადმოაფრქვია ყველაფერი რაც კი დიპლომატიის შესახებ გაეგებოდა და ბოლოს დამიყოლია. მარჯვენა ფეხი მანქანაში შევყავი, კარი დავკეტე და წავედით.
ფალიაშვილზე რომ მივედით, მანქანა გააჩერა და მითხრა - სადარბაზოს კარზე გვარი უნდა ეწეროს, აბა ნახეო. (გოგონას ნესტანი ერქვა, გვარს კი აქ შეგნებულად არ ვამბობ, კორექტულობიდან გამომდინარე. მიმხვედრი ისედაც მიხვდება ამ ისტორიის სახელწოდებას რომ წაიკითხავს). ვნახე - ეწერა. კაი მოდი, დაჯე უნდა დაგარიგოო.
ახლა მოკლედ გეტყვით ჩემი ამოცანა რაში მდგომარეობდა: უნდა ავსულიყავი, ზარი დამერეკა და ნესტანი მეკითხა. რომ გამოვიდოდა, თაიგული უნდა მიმეცა და მეთქვა მთავარი სიტყვები: 'ეს ყვავილები გადმოგცათ '7 ნესტანის' ავტორმა'.
ნუ ეს პროცესი ხომ გამამეორებინა რამდენჯერმე და რომ დარწმუნდა რომ ყველაფერი დავიმახსოვრე, მითხრა შენნაირი ნიჭიერი ადამიანი ჯერ არ შემხვედრიაო და გზა დამილოცა. სადარბაზოში რომ შევდიოდი, კიდევ ერთხელ დამიძახა, მოიცადეო. რა იყო მეთქი და მოდი რეპეტიცია გავიაროთო. მე სადარბაზოში შევალ, ვითომ ნესტანი ვარო, შენ კიდე დააკაკუნე და კარს რო გავაღებ ყვავილები მომეციო.
გავაკეთეთ. გვერდიდან იყო მაგარი შესახედავი: ვდგავარ ეს 24 წლის კრეტინი შუა ფალიაშვილზე ყვავილებით ხელში და სადარბაზოს კარზე ვაკაკუნებ. იქიდან მეორე კრეტინი მიღებს კარს, ამ ყვავილებს ღიმილით მართმევს და კარს ისევ კეტავს. მერე ისევ აღებს და აღფრთოვანებული მეუბნება რომ ჩემი თავი მას ღმერთმა გამოუგზავნა.
მოკლედ ავედი. კარი თავად ნესტანმა გააღო. დღეს რომ შემხვდეს, ვერ ვიცნობ, მაგრამ მახსოვს რომ შავგვრემანი და ლამაზი გოგო იყო. ყვავილები მივეცი, საკვანძო ფრაზა წარმოვთქვი და დავემშვიდობე.
რომ ჩამოვედი, ბიჭი მანქანაში იჯდა და ნერვიულობისგან ფრჩხილებს იკვნეტდა. დავჯექი და ვუთხარი, ყვავილები რომ გამომართვა, გაიღიმა და გულში ჩაიკრა მეთქი. ამის გაგონებაზე მან სიხარულის რაღაც უცნაური ყიჟინა ამოუშვა და ისეთი სისწრაფით გაქანდა რომ მგონი 5 წუთში ბახტრიონზე ვიყავით.
მანქანიდან რომ გადმოვედი, ფანჯრიდან მომაძახა: 'შენ ქორწილში თამადა ვიქნები, ძმაო!'
'ყელამდე ვარ თქვენი პატივისცემით', გავიფიქრე მე და სადარბაზოში შევედი.
No comments:
Post a Comment