რუსეთი

1987 წლის ივლისში ჯარში წავედი. 1989 წლის მარტში შვებულება მომცეს და სახლში გამომიშვეს 10 დღით. ზუსტად მახსოვს, 22 მარტს ჩამოვედი, დედაჩემის დაბადების დღეს და 1 აპრილს ისევ უკან გავბრუნდი. 5 აპრილს უკვე იქ ვიყავი - არხანგელსკში და 9 აპრილს ეს მოხდა. ჩვენ სამხედრო ნაწილში სულ 4 ქართველი ვიყავით: მე, ანზორ თუშიშვილი თელავიდან, თბილისელი გიორგი მშვენიერაძე და ასევე თბილისელი ჟირიკა სეროპიანი. იქ ყველანაირად ცდილობდნენ ამ ინციდენტზე საერთოდ არაფერი ეთქვათ, მხოლოდ ის მახსოვს, რომ ერთ-ერთმა ოფიცერმა მითხრა, თბილისში იყავი, თქვენი ერთი დროშა წამოგეღო, პარტიანკებად გამოვიყენებდითო. ამაკანკალა ისე გავბრაზდი, მაგრამ გადავყლაპე. ეტყობა ეს ყველაფერი სახეზე შემეტყო და ოფიცერმა (გვარიც მახსოვს, ივანჩენკოვი იყო) ეჭვის თვალით შემომხედა და მკითხა, შენ რა, გეწყინაო? დიახ მეთქი, ვუპასუხე, რის შემდეგაც დიდი ახსნა განმარტებითი საუბარი ჩამიტარეს მეთაურის კაბინეტში. მიხსნიდნენ, როგორი კარგი იყო საბჭოთა კავშირი და საერთოდ რამხელა წვლილი მიუძღვოდა კომუნისტურ პარტიას საქართველოს აყვავებაში.

მერე ანზორამ წერილი მიიღო, ძმა წერდა, რასაც მანდ ამბობენ არაფერი დაიჯეროთ, ხალხი დახოცეს ამ ....მაო (წერილი თელავიდან იყო და მრავალწერტილის ადგილას შესაბამისი სიტყვა თქვენ თვითონ ჩასვით).

აკი გითხარით იქ არაფერს ამბობდნენ მეთქი, მხოლოდ გაზეთებიდან ვგებულობდოთ რაღაცას და რა დაიწერებოდა 'კრასნაია ზვეზდაში' ალბათ ადვილად მიხვდებით.

საბოლოოდ ჯარიდან იმავე წლის ივნისის ბოლოს ჩამოვედი და აქ გავიგე ის ყველაფერი რაც თბილისში 9 აპრილს მოხდა. სწორედ მაშინ დაიწყო საქართველოსა და რუსეთს შორის ის, რასაც საინფორმაციო ომს უწოდებენ. 1989 წლიდან მე პირადად არ მახსოვს რუსეთის რომელიმე ტელევიზიით საქართველოზე კარგი ინფორმაცია გადმოეცათ. იმ პერიოდშიც კი, როდესაც გამსახურდია გადავაგდეთ და შევარდნაძე დავსვით (რატომ ხელი არ გამიხმა), რუსეთის კეთილგანწყობა ვერაფრით მოვიპოვეთ. გამსახურდიას დროს სამხრეთ ოსეთი აგვიჯანყეს, შევარდნაძის დროს აფხაზეთი წაგვართვეს, სააკაშვილის დროს რაც ხდება ახლა ვუყურებთ ყველა. ამ ყველაფრის მომსწრე მე თვითონ ვარ და ამ 21 წლის განმავლობაში ჩამომიყალიბდა აზრი, რომ რუსეთთან მეგობრობა შეუძლებელია.

ამას წინათ კობა დავითაშვილმა თქვა, ჩავალთ მოსკოვში და დაველაპარაკებით პუტინსო. ვეტყვით, რომ ტერიტორიები დაგვიბრუნოს და ნატოზე ჯვარი კი არა გვაქვს დაწერილიო. ჰოდა თუ ამაზე მოვრიგდებით, საქართველოს ბედს ძაღლი არ დაყეფსო. კობას პირადად ვიცნობ და ნამდვილად ვიცი, რომ განათლებული ადამიანია, თან ძალიან ნიჭიერი იურისტი... სტოპ... მე მგონი შეურაცხყოფას ვაყენებ ახლა. ანუ, თუ განათლებულია და თან ნიჭიერი იურისტი, უნდა იცოდეს, რომ რუსეთთან მოლაპარაკების შედეგი აბსოლუტურად არაფერს არ ნიშნავს რუსეთისთვის. რომელიღაცა ცნობილმა ადამიანმა თქვა, რუსეთთან დადებულ ხელშეკრულებას ზუსტად იმ ქაღალდის ფასი აქვს, რაზეც ეს ხელშეკრულებაა დაწერილიო. დარწმუნებული ვარ, ეს კობა დავითაშვილმა სტუდენტობისას ისწავლა. მოკლედ, მე მგონი ჯობდა მეთქვა, რომ გაუნათლებელია.

ხუმრობა და სარკაზმი იქეთ იყოს და, მოდით მართლა ყველამ გავიხსენოთ უახლოესი წარსული. მართლა მხოლოდ წიგნებიდან ხომ არა გვაქვს ნასწავლი ეს ოხერი, საკუთარ თავზე გვაქვს გამოცდილი ბოლო-ბოლო. მოღალატის იარლიყის მიკერება ძალიან არ მიყვარს და საერთოდ ამ სიტყვას ყოველთვის ფრთხილად ვხმარობ. ამის გამო იყო, ზვიად გამსახურდია რომ არ მომწონდა. მაშინ ხომ ნებისმიერი ოპოზიციური ქმედება ღალატად ინათლებოდა.

არც დღეს ვეძახი არავის მოღალატეს, მაგრამ მოდით ცოტა ტვინი გავანძრიოთ ყველამ. სააკაშვილის დემოკრატია არ მოგწონდეს და რუსეთში გარბოდე დახმარების საძებნელად, ამაზე დიდი სისულელე არა მგონია რამე იყოს. ყველამ უნდა ვუთხრათ 'არა' რუსეთს და შემდეგ საკუთარ ქვეყანას მივხედოთ.

P.S. რამდენიმე დღის წინ ერთ ჩემს უახლოეს მეგობარს ვესაუბრე ინტერნეტის საშუალებით და აქ რაც დავწერე ეს ყველაფერი ვუთხარი. ერთი 5 წუთი ვიკამათეთ და ბოლოს მკითხა: 'რამაზ, რუსი ნაშები არ გინდა?'. იმედი მაქვს, ხუმრობდა.