მდინარე

ხულიო კორტასარი

ჰო, როგორც ჩანს ასეა. შენ წახვედი და მომაძახე, რომ სენაში გადაეშვებოდი, თუ რაღაც ამდაგვარი სისულელე, რომლის მსგავსი შუაღამეზე თუ ითქმება ხოლმე, როცა ზეწარი უკვე დაჭმნუჭნულია და პირი - გამშრალი, როცა სიბნელეში ხელებს და ფეხებს იქნევ, მე კი არ გისმენ, რადგან უკვე კარგა ხანია ვცდილობ არ მესმოდეს ის, რასაც ამბობ. შენი სიტყვები ჩემი დახუჭული თვალების მიღმა ისმის, სიზმრები კი ისევ სადღაც ქვემოთ მექაჩებიან. კარგი, რაში მაინტერესებს წახვედი თუ არა, უკვე დამხრჩვალი ხარ თუ ჯერ კიდევ დადიხარ სანაპიროზე და წყალს დასცქერი? მით უმეტეს რომ არსადაც არ წასულხარ, ჩემს გვერდით გძინავს და არათანაბრად სუნთქავ. ესე იგი არ წახვედი, არადა მიდიოდი ღამის რაღაც მომენტში, სანამ მე ძილი მომერეოდა და მიყვიროდი, რომ სენაში გადაეშვებოდი. როგორც ჩანს მაინც შეგეშინდა, გადაიფიქრე და ახლა ჩემს გვერდით წევხარ, თითქმის ეხები ჩემს სხეულს და ისე კანკალებ, თითქოს შენს სიზმარში რაღაც ხდება, თითქოს გესიზმრება, რომ მართლაც წახვედი, სანაპირომდე მიაღწიე და წყალში გადაეშვი. არც კი ვიცი მერამდენედ ხდება, რომ რაღაც იდიოტური ისტერიკის შემდეგ მაინც იძინებ დასიებული თვალებით და გძინავს დილის თერთმეტ საათამდე, როდესაც გაზეთები მოაქვთ და ახალ ამბებში მათ შესახებ წერია, ვინც მართლა დაიხრჩო.

სასაცილო ხარ, საბრალოვ. ვისმენ შენი ტრაგიკული ხასიათის გადაწყვეტილებებს, ვუყურებ როგორ დადიხარ და აჯახუნებ კარებს, თითქოს რაღაც პროვინციული თეატრის მსახიობი იყო და მიჩნდება შეკითხვა: ნუთუ მართლა გჯერა საკუთარი მუქარების, გულისამრევი შანტაჟის, ყალბი ცრემლებით, ეპითეტებით და პრეტენზიებით გაჯერებული პათეტიკური სცენების? შენ სხვანაირ მამაკაცს იმსახურებ, ისეთს, რომელიც პასუხს გაგცემდა, ასე გაიზრდებოდით ერთად და გადაიქცეოდით სრულყოფილ წყვილად, რომლებიც ერთად იხრწნებიან და ერთმანეთს შესცქერიან თვალებში, რათა დარწმუნდნენ, რომ დრო ჯერ კიდევ არის და კვლავ გააგრძელონ ცხოვრება, თვალწინ ჰქონდეთ თავიანთი დაუმუშავებელი მიწისა და ძირგავარდნილი ქვაბების მწარე რეალობა. მაგრამ როგორც ხედავ, მე დუმილს ვარჩევ, სიგარეტს ვუკიდებ და ვისმენ შენს ლაპარაკს, პრეტენზიებს (მართალი ხარ, მაგრამ რა ვქნა?), ან კიდევ უკეთესი - ვიძინებ, შენი წყევლა-კრულვა კი იავნანასავით ჩამესმის, თვალები უკვე ნახევრად დახუჭული მაქვს და სიზმრების პირველი შემოტევა მეწყება, თან გიყურებ როგორ დგახარ იმ ჭაღის ქვეშ, რომელიც ქორწილის დღეს გვაჩუქეს და სასაცილოდ იქნევ ხელებს. ბოლოს კი, როგორც ჩანს, ვიძინებ და თან მიმაქვს (გულწრფელად და თითქმის სიყვარულით გარწმუნებ) შენი მოძრაობების, პრეტენზიების ყველაზე მისაღები ნაწილი, შენი ყვირილი, სიბრაზისგან მოღრეცილი და დალურჯებული ტუჩები. ჩემი სიზმრები უფრო მდიდარი ხდება და მათში არავინ არ აპირებს დახრჩობას, დამიჯერე.

თუ ეს მართლაც ასეა, მაშინ ძალიან მაინტერესებს რას აკეთებ ამ საწოლში, რომელიც გადაწყვიტე, რომ უფრო ფართო და ღრმაში გაცვალო? ახლა კი გძინავს და დრო და დრო ფეხს ამოძრავებ, რაც ზეწარზე გამოსახულებებს ცვლის. გაბრაზებული ჩანხარ, ცოტათი გაბრაზებული, თითქოს დაღლილიც, შენი ტუჩები ზიზღს გამოხატავენ, არათანაბრად უშვებენ ჰაერს და ვფიქრობ, რომ არ ვიყო ასე გაღიზიანებული შენი ყალბი მუქარებით, ვაღიარებდი, რომ კვლავ ლამაზი ხარ, თითქოს ძილმა ისევ ჩემსკენ გამოგისროლა, სადაც ვნება კვლავ შესაძლებელია, სადღაც სხვაგან, სადაც რეალობა უფრო მშვიდი იქნებოდა, ვიდრე ეს მანქანების ხმაურით და მამლის ყივილით გაჯერებული დილა. არ ვიცი, აღარც კი აქვს აზრი იმის კითხვას წახვედი თუ არა რაღაც მომენტში, შენ იყავი თუ არა ის, რომელმაც, ზუსტად იმ დროს, როცა მე სიზმარში ვეფლობოდი, კარი გაიჯახუნა. ალბათ ამიტომაც შეგეხე ახლა, არა, ნამდვილად ვიცი რომ ეს შენ ხარ, როგორც ჩანს არც წასულხარ და კარი ორპირმა ქარმა მიაჯახუნა, ალბათ დამესიზმრა რომ წახვედი, შენ კი აქვე, საწოლთან იდექი, გეგონა რომ მეღვიძა და შენს მუქარებს მიყვიროდი, უბრალოდ ახლა ეს მომწვანო გარიჟრაჟი რაღაცნაირად მიბიძგებს, რომ ხელი გადავუსვა შენს მხარს, რომელიც ამ შეხებაზე ნერვიულად რეაგირებს. ზეწარი ტანს ნახევრად გიფარავს, ჩემი ხელი ახლა უკვე შენი ყელის ფორმას იმეორებს, შენსკენ ვიხრები და ვგრძნობ შენს ღამის სუნთქვას, რომელსაც რაღაც მოტკბო სურნელი დაჰკრავს. ჩემდაუნებურად გეხვევი, შენ კი მეწინააღმდეგები, მაგრამ, ჩვენ ხომ ორივემ მშვენივრად ვიცით და გვესმის ეს თამაში. შენ არ უნდა დამნებდე, სახე უნდა მიატრიალო და მაინც არაფერი გამოგივა, ახლა ჩვენ იმ წერტილს მივუახლოვდით, როცა თეთრი და შავი ძაფები ერთმანეთში იხლართება და ერთმანეთს ისე ებრძვის, როგორც ორი ობობა პატარა ქილაში. ზეწარი, რომელიც შენს სხეულს ნახევრად ფარავდა, ჩემი ხელის ერთი მოძრაობით იკარგება სიბნელეში და ჩვენ უკვე შიშვლები ვართ, ჩვენ უკვე ერთ მთლიან მატერიად გადავიქეცით, რომელიც კანკალებს და შენ ისევ მეწინააღმდეგები, შენ მორცხვობ, თან ხელებს მხვევ კისერზე და უცბად შენი ფეხები იშლება იმისთვის რომ ისევ დაიხუროს, როგორც საშინელი მარწუხი, რომელიც თითქოს შუაზე გადამჭრის. ნელა გიპყრობ (ხომ იცი, ამას ყოველთვის ვაკეთებდი რიტუალური მოხდენილობით), არ გტკენ, ისე ვხრი შენს ლერწმის ხელებს, ვეკრობი შენს აკანკალებულ სხეულს, ვუყურებ შენს ფართოდ გახელილ თვალებს და ახლა უკვე შენი მოძრაობა ნელ რითმში გადადის, შენ ჩემი სახისკენ ამოდიხარ, როგორც ჰაერის ბუშტები წყლიდან, ნაზად ვეფერები ბალიშზე დაღვრილ შენს თმას, მომწვანო სიბნელეში გაკვირვებული ვუყურებ ჩემს ხელს, რომელიც შენსკენ მოედინება და სანამ შენს გვერდით ჩაივლის ვხვდები რომ ეს-ესაა წყლიდან ამოგიყვანეს, რა თქმა უნდა უკვე დაგვიანებულია და ასე წევხარ ქვაფენილზე, ფეხსაცმელებისა და ყვირილის გარემოცვაში, შიშველი ხარ, სახე გაჰყურებს ცას, თმა სველი გაქვს და თვალები - ღია.